Ξυπνάω νωρίς. Το βράδυ ταλαιπωρήθηκα αρκετά μέχρι να καταφέρω να κοιμηθώ. Στην αρχή με πονούσαν τα ράμματα πίσω από τα αυτιά μου έτσι όπως ακουμπούσαν πάνω στο μαξιλάρι. Επίσης, είναι πολύ άβολο να κοιμάσαι με κάτι που σου σφίγγει όλο το κεφάλι – και τον λαιμό- και ένοιωθα πως πνίγομαι, οπότε κάποια στιγμή σηκώθηκα και χαλάρωσα το κομμάτι του αξεσουάρ που δένει πίσω από τον λαιμό, για να μπορώ να ανασάνω καλύτερα. Μέσα στην νύχτα ο πόνος στα αυτιά μου πέρασε τελείως και κοιμήθηκα. Ξύπνησα όμως με την αίσθηση πως δεν είχα ξεκουραστεί αρκετά.
Η εικόνα μου στον καθρέφτη ήταν ελαφρά τρομακτική, με το μαλλί όρθιο και τον επίδεσμο-αξεσουάρ να έχει ματώσει σε διάφορα σημεία. Ο ψυχαναγκαστικός Αιγόκερως ανέλαβε δράση, οπότε έβγαλα τον επίδεσμο, χτένισα όσο καλύτερα μπορούσα το μαλλί, να ξεμπλέξει τουλάχιστον που είχε γίνει σαν τζίβα, και έπλυνα τον επίδεσμο τρίβοντας καλά τους λεκέδες με μια οδοντόβουρτσα – και οδοντόκρεμα – πριν τον ξαναφορέσω. Δεν καθάρισε τελείως αλλά κάτι έγινε, και μυρίζει και ωραία..
Επίσης είμαι πρησμένη, τούμπανο. Με τον επίδεσμο δε να μου σπρώχνει τα μάγουλα μπροστά, είμαι σαν κάτι Ρωσίδες χωριατοπούλες, ή σαν να περνάω ιλαρά, διαλέξτε και πάρτε. Και είμαι και μελανιασμένη απ’ ότι μπόρεσα να δω λίγο που τράβηξα τις γάζες, αλλά αυτά περνάνε, ή καλύπτονται προσωρινά με make up. Άλλωστε υποθέτω πως από Δευτέρα που θα πάω να βγάλω τα ράμματα και θα πάψω να φοράω το αξεσουάρ 24/7 θα έχει σημειωθεί κάποια πρόοδος.
Το καλό κομμάτι της ημέρας είναι πως ήπια επιτέλους καφέ, και τον απόλαυσα πραγματικά. Και πως έχω τρελό γράψιμο σήμερα, οπότε η μέρα θα περάσει χωρίς να την καταλάβω. Το απόγευμα πηγαίνω στην Μορφή. Στην διαδρομή, κλασσικά, από τα διπλανά αυτοκίνητα με κοιτάζουν με μάτια γουρλωμένα. Αρχίζω να σκέφτομαι πως την επόμενη φορά θα βάλω μαντήλα, τύπου μωαμεθανή. Και γυαλιά ηλίου. Στο γραφείο του Σπύρου μου βγάζουν το αξεσουάρ για να μου αλλάξουν επιδέσμους τώρα που δεν ματώνει τίποτα πια, και με την ευκαιρία ρίχνω μια ματιά στον καθρέφτη. Είμαι πρησμένη, μελανιασμένη και τα αυτιά μου μοιάζουν σαν να μου τα έχουν ράψει πάνω στο κεφάλι μου σταυροβελονιά. Σχεδόν χαίρομαι που ξαναφοράω τον επίδεσμο-αξεσουάρ. Κρατάω mental note πως παρόλα αυτά, νοιώθω λιγότερο πρησμένη από το πρωί και όταν επιστρέφω σπίτι βγάζω μια φωτογραφία που νομίζω πως το επιβεβαιώνει. (αριστερά πρωί, δεξιά απόγευμα)
Περιττό να σας πω ότι όλα τα σχέδια που είχα κάνει για μάσκες μαλλιών και μπωτέ με την ευκαιρία που θα μείνω τόσες μέρες σπίτι, πάνε στράφι. Δεν πρέπει να βγάλω το αξεσουάρ ούτε για δυο λεπτά μέχρι την Δευτέρα το απόγευμα που έχω ραντεβού για να μου βγάλουν τα ράμματα. Ούτε καν για να λουστώ. Τα καημένα τα μαλλάκια μου όχι απλά δεν θα έχουν pampering αλλά θα πιάσουν αράχνες.. ☹
Επιστρέφω σπίτι προβληματισμένη αλλά και αποφασισμένη. Μπήκα στον χορό και αυτή την φορά, θα χορέψω. Πιρουέτες. Δεν θα είναι εύκολο, αλλά δεν την ξαναπατάω. Ούτε σκοπεύω να περάσω την ίδια ταλαιπωρία τρίτη φορά.
Παίρνω ένα ακόμα Ponstan γιατί τα αυτιά μου έχουν αρχίσει να με τσιμπάνε, και πάω να διαβάσω το βιβλίο μου. Το Mitford Murders εκτυλίσσεται στην Βρετανική εξοχή και είναι ότι πρέπει για να ταξιδέψει το μυαλό μου μακριά και ευχάριστα. Και για εναλλακτική έχω την British Vogue. Και τσάι με μακαρόν. Αν δεν προκύψει κάτι συνταρακτικό, επόμενο update επί του θέματος την Δευτέρα…
Υ.Γ. Σήμερα το πρωί. Κοιμήθηκα πολύ καλύτερα το βράδυ, τα αυτιά μου δεν με πονάνε καθόλου πια και έχω αρχίσει να συνηθίζω τον επίδεσμο-αξεσουάρ και να ψιλο- βολεύομαι. Νομίζω πως στον ύπνο αυτός που υποφέρει πιο πολύ είναι ο Πάνος μια που έτσι όπως στριφογυρίζω κάθε τόσο, τον ενοχλώ. Οι μελανιές πάλι, είναι στην φάση που χειροτερεύουν και έχουν πάρει ένα σκούρο μπορντώ χρώμα. Αυτό όμως νομίζω πως σημαίνει πως αρχίζουν να περνάνε.
